Thursday, August 30, 2007

θάνατος από πλήξη

Μα πραγματικά πώς την παλεύουν οι άνθρωποι που είναι σταθεροί στη δουλεία, τη σχέση, τα οικονομικά, τις διακοπές τους;

9 comments:

UrbanTulip said...

Slow death my dear, slow death...

november said...

... έλα ντε ;-)

Stardustia said...

xm...κάτι μου λέει ότι "δουλεία" ήθελες όντως να γράψεις...

για τα οικονομικά τι να σου πω... μπράβο αν είναι κάποιοι, με αυτά που μας τρέχουν κι έτσι που φεύγουν τα άτιμα, όντως είναι να απορείς...

τώρα για σχέση, με τον καλό μου είμαστε μαζί 17 χρόνια, αλλά τουλάχιστον μόνο από πλήξη δεν πεθαίνουμε... ακόμη τον βλέπω όπως τότε που ήταν παληκαράκι...

[διακοπές σταθερά στο χωριό, βλέπε πρώτη απορία και θα καταλάβεις...]

charlie alexandra said...

@tulip... ki ego etsi fandazomai alla mou to xalane kati tipoi san ti zoe!

nov.. kala esi ti milas? ande sou epitrepo giati kata bathos eisai ki esi nero!

zoe... blah blah blah 17 xronia????????? ksereis merika pragmata aplos einai apolita adianoita apo to sinaisthima mou... xairomai me tin eftixia sou aplos me iperbainei i katanoisi tis

diastimata said...

I met her in a club down in old Soho
where you drink champagne and it tastes just like Cherry Cola
C-O-L-A Cola.
She walked up to me and she asked me to dance.
I asked her her name and in a dark brown voice she said, "Lola"
L-O-L-A Lola, lo lo lo Lola
Well, I'm not the world's most physical guy,
but when she squeesed me tight she nearly broke my spine
Oh my Lola, lo lo lo Lola, lo lo lo Lola
Well, I'm not dumb but I can't understand
why she walks like a woman and talks like a man
Oh my Lola, lo lo lo Lola, lo lo lo Lola
Well, we drank champagne and danced all night,
under electric candlelight,
she picked me up and sat me on her knee,
She said, "Little boy won't you come home with me?"
Well, I'm not the world's most passionate guy,
but when I looked in her eyes,
I almost fell for my Lola,
Lo lo lo Lola, lo lo lo Lola
I pushed her away. I walked to the door.
I fell to the floor. I got down on my knees.
I looked at her, and she at me.
Well that's the way that I want it to stay.
I always want it to be that way for my Lola.
Lo lo lo Lola.
Girls will be boys, and boys will be girls.
It's a mixed up, muddled up, shook up world,
except for Lola. Lo lo lo Lola. Lo lo lo Lola.
Well I left home just a week ago,
and I never ever kissed a woman before,
Lola smiled and took me by the hand,
she said, "Little boy, gonna make you a man."
Well I'm not the world's most masculine man,
but I know what I am and that I'm a man,
so is Lola.
Lo lo lo Lola. Lo lo lo Lola.

Mantalena Parianos said...

Eπ! Εσύ δεν έμεινες σταθερή ούτε στη διεύθυνση τοπυ blog σου Tσαρλυ!

Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω...
:)))))

vromogato said...

Ησυχοι και σιωπηλοί στις φωλίτσες.
Οι φωλίτσες όμως είναι υγρές και ζεστές.
Οτι πρέπει για να θεριέψουν τα σκουλήκια
και να μας ΦΑΝΕ.

red/black said...

Δεν την παλευουν!! Απλα....

ΑΠΑΛΕΥΤΗ !

Anonymous said...

Με ό,τι έχει ο νους και η ψυχή τους, νομίζω.
Τη διαφορά την κάνει ο κόπος και η προσπάθεια που έβαλαν για να καλλιεργήσουν το μικρό, έστω, κήπο του μυαλού και του συναισθήματός τους.
Βλέπει κανείς το αποτέλεσμα- πεζά, ποήματα, ζωγραφιές, απόψεις,εμφάνιση, ηρεμία, μικρές και μεγάλες ευτυχίες- και σκέφτεται πως αποκτήθηκαν από τύχη, από τη γέννα,από τα λεφτά κλπ. μπούρδες. Ε! Όχι, λοιπόν.
Πρώτα-πρώτα καμμιά εικόνα δεν απεικονίζει το σύνολο. Μόνο την εξωτερική όψη, άντε και στην καλλιτεχνική φωτογραφία κάποιο μέρος του εσωτερικού τοπίου του καθένα μας. Άρα ένας "πετυχημένος" δεν είναι μόνο "επιτυχημένος". Έχει κιάυτός τα άγχη του, τις δύσκολες στιγμές του, τα πάνω και τα κάτω του. Η επιτυχία του συνίσταται, όταν υπάρχει, στην ισορροπία που καταφέρνει να βρίσκει ανάμεσα στις επιθυμίες του, στους στόχους του και στη πραγματικότητα, τη δική του, την δική σας, όλων μας. ΚΙ ΑΥΤΉ ΤΗ ΒΡΊΣΚΕΙΣ ΜΕ ΜΥΑΛΌ ΚΑΙ ΣΥΝΑΊΣΘΗΜΑ ΔΟΥΛΕΜΕΝΟ ΠΟΛΥ- ο κήπος πουλεγα παραπάνω και η καλλιέργειά του-.
Τότε μόνο βρίσκεις, δηλαδή αναγνωρίζεις, τις πηγές της ισορροπίας σου, τις λύσεις των προβλημάτων, τους ανθρώπους που σου ταιριάζουν , τους στόχους που σε ικανοποιούν και ταυτόχρονα καταλαβαίνεις πως και το παραμικρό που κάνεις έχει την αξία του γιατί έτσι προχώρησε η ζωή κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Αν δεν υπήρχαν τα "μικρά" και οι "λίγοι" τίποτε σημαντικό δεν θα είχε υπάρξει. Δε θάβρισκε τόπο να σταθεί, χώμα να φυτρώσει, σκαλί ν'ανέβει.
Για να νιώσω την αξία της ζωής μου , του εαυτού μου πρέπει πρώτα να δουλέψω, να μάθω, να θεραπεύσω κι' ύστερα να διαλέξω.
Κι εγώ βαρέθηκα την ψευτοοικειότητα των blogs, τον ισοπεδωτισμό των γύρω μου, την καταναλωτική μανία της εποχής ΑΛΛΑ πιο πολύ κουράστηκα από την επιφανεικότητα των συμπερασμάτων, την άγνοια στοιχειωδών πραγμάτων που μαστίζει τους ανθρώπους και την παντελή έλλειψη διάθεσης που έχουν για προσπάθεια. Δεν θα τους χαρίσω όμως τη ζωή μου, φαινομενικά ανούσια και αδιάφορη-slow death!- αλλά για μένα πλούσια και πολύ μικρή. Μια χαρά θα τη ζήσω κι όλο και κάποιος θα επωφεληθή απ'αυτήν. Ας είναι και τα σκουλήκια του τάφου μου. Κι αυτά φύση είναι και συμβάλλουν στην ανακύκλωση!!